پژوهش حاضر به شیوه توصیفی و تحلیلی به بررسی و انعکاس جایگاه هفت اختران در اشعار خاقانی شاعر قرن ششم می¬پردازد. خاقانی به همة علوم عصر خود احاطةکافی داشته است. وجود شمار زیادی از واژگان و اصطلاحات نجومی در اشعار او نشان می‌دهد که شاعر بر نجوم و احکام نجومی احاطة داشته و با فرهنگ عامه و اعتقادات مردم آن روزگاران به خوبی مأنوس بوده است. در دیوان خاقانی هفت اختران با نام¬های اختر ،ستاره ، کوکب ،اختران ، انجم ،کواکب و نجوم به کار رفته است. قمر (ماه)، عطارد، زهره، شمس (خورشید)، مریخ یا بهرام ، مشتری ، زحل (کیوان) و اعتقادات و باور درباره هر کدام از این اختران در دیوان خاقانی به کرات به کار رفته و بیشترین بسامد را دارا می¬باشد. پژوهش حاضر بیشتر جنبة باورهای عامیانه دربارة هفت اختران را مد نظر قرار داده¬ است. قدما به دلیل اعتقاد به تأثیرات ستارگان در زندگی انسان‌های زمینی، قصّه و افسانه‌‌های فراوانی دربارة آنان ساخته و ستارگان را ایزدانی نیرومند و توانا می¬پنداشتند و بر این باور بوده است که بخت و سرنوشت انسانها در گرو تأثیر آنان است.