عنوان و موضوع مورد بحث عبارت است: از مفاخره و تجلّی آن در دیوان عرفی شیرازی. مفاخره یکی از جنبه‌های رایج شعر فارسی به وی‍ژه در گذشته است. و آن اغراق و توصیف شاعرانه ای است که شاعر در آن مراتب فضل، کمال، بزرگ منشی، شجاعت و افتخارات خانوادگی خویش را بیان کرده باشد. مفاخره را می‌توان از فروع حماسه دانست. که از روزگاران قدیم بوده و تا امروز نیز ادامه دارد. مقوله مورد بحث متأثّر از شعر عروضی عرب است. امّا جوهره فخریّات باهم متفاوت است. آنچه اعراب به آن می‌نازند. قبیله، اسب وشتر است، ولی شاعران ایرانی به جای قبیله، وطن، ملّت و علم و دانش را می‌ستایند. اديبان فارسی زبان با تأسّی از شعر عرب مقوله مفاخره را که ریشه در زندگی قبیله¬ای اعراب به ویژه جاهلیّت دارد. به خدمت گرفتند. با این تفاوت که آن را با رنگ و بوی ایرانی و متأثّر از محیط علمی و فرهنگی و سیاسی ایران پرداختند. در این مقاله بعد از تعریف مفاخره و اشاره به انواع مفاخره، اشعاری از شاعران بزرگ که به این نوع از مفاخره ها پرداخته اند، بیان شده است. درادامه فخریّه سرایی عرفی در سبک هندی و دوره صفویه که بیشتر گرفتار انواع مفاخرات مبالغه¬آمیز بوده اند. مورد ارزیابی قرار گرفته است. ازجمله: شهرت هاي عرفی در دنیای ادب فارسی به خاطر قصيده گويي و فخریّه‌های اوست. وی در انواع مفاخره طبع آزمایی کرده، در هر کدام به کمال مفاخره رسیده است. ضمن شرح هر کدام ازاین مفاخره ها اشعاری ازعرفی بیان شده است.