تعهد به یک مجموعه برای انجام کاری با تعهد شخصی که معمولاً قول یا ضمانتی برای رشد شخصی است متفاوت می‌باشد. تعهد، اصطلاحی در فقه و حقوق اسلامی که ناظر به رابطه‌ای حقوقی است و براساس آن شخص ملتزم به انتقال و تسلیم مال یا انجام دادن یا ندادن کاری می‌شود؛ در این حال اسباب ایجاد چنین رابطه‌ای می‌تواند عقد، ایقاع یا الزامی قهری باشد. ضمانت حسن انجام تعهد براي تضمين انجام به موقع تعهدات مضمون عنه ( ضمانت خواه) در مقابل مضمون له (ذينفع) صادر مي گردد.(متداول ترين اين نوع ضمانت نامه ها تضمين حسن انجام تعهدات ناشي از امضاء پيمان است.) تعهد، نماینده یک رابطه حقوقی بین دو طرف است، خواه بین این دو طرف، عقدی واقع شده باشد (مثل عقد بیع) خواه نه، خواه قصد و رضا دست کم از یک طرف، ابراز شده باشد، خواه نه. به نظر اینجانب، بررسی به شیوه فوق به درک بهتر این موضوع کمک شایانی می کند و موجب خلط مباحث تعهد و ضمانت نمی شود.