یکی از مهمترین و در عین حال پر کاربردترین عقود معین عقد بیع است. عقد مرابحه نیز نوعی بیع بوده که در آن بایع و مشتری می بایست از راس مال و سود معین و مورد توافقشان کاملا اطلاع داشته باشند. با عنایت به روایات اهل بیت و نظر مشهور فقهای امامیه، این شرط دارای چنان اهمیتی است که در صورت عدم رعایت آن، مرابحه محقق نمی شد. در عقد مرابحه، مشتری دارای امتیازات و قابلیت های بالقوه ای است به طوری که به واسطه وسعت کاربردی که در خرید کالا و ارائه خدمات دارد به نظر می رسد پتانسیل خوبی در جهت استفاده از آن در قراردادها و عملیات بانکی و جایگزین نمودن آن با عمده عقود متداول شبکه بانکی را داراست. در این قالب قراردادی، بانک تمامی بهای مورد نیاز و خدمات و کالاهای مورد نیاز مشتریان خود را از جمله اشخاص حقوقی یا حقیقی در اختیارشان قرار می دهد. در مقابل مبلغی را به صورت سود در اقساط مختلف و سر رسیدهای مختلفی از مشتریان دریافت می کند. با توجه به اینکه سیستم بانکی ایران، سیستم بانکی بدون ربا بوده و بر اصول حاکم بر فقه امامیه تکیه دارد، مناسب است ربوی بودن یا نبودن سود حاصل از ارائه خدمات مرابحه بانکی به مشتریان مورد بررسی قرار گرفته و از این رهگذر، میزان اعتبار این نوع قرارداد مورد کنکاش قرار گیرد. مطابق تحقیق حاضر که بر روش تحلیلی ـ توصیفی تکیه دارد، به نظر می رسد، سود حاصل از طریق عقد مرابحه، عنوان ربا را نداشته و لذا این قرارداد،با مشکل ربوی بودن مواجه نیست.