پيشگيري از وقوع جرم به عنوان جديدترين رويكرد جرم شناختي و موثرترين راه مبارزه با جرم، امروزه جايگاه بس ارزشمندي در سياست جنايي كشورها به خود اختصاص داده است. اين جايگاه بلند در اثر ناكامي آموزه هاي كيفري و حتي ديدگاه هاي جرم شناختي علت شناسي و ساير تئوري هاي جرم شناختي و شناخت ماهيت بزهكاري و عوامل موثر بر آن و در نتيجه كنترل بزهكاري بوده است. انديشه پيشگيري از جرم نه تنها در ديدگاههاي كلاسيك و نئوكلاسيك حقوق كيفري، بلكه در نظام هاي سنتي حقوق كيفري نيز مطرح بوده است. ترس از رنج و عذاب ناشي از كيفر، نه تنها براي مرتكب جرم، بلكه براي ديگران نيز كه انديشه هاي مجرمانه در سر مي پرورانند، يك عامل بازدارنده محسوب مي شده است و به همين دليل بوده است كه همواره شدت مجازات با اهميت جرم و خطراتي كه به دنبال داشته است هماهنگ مي گرديده است.