اگر تاريخ را ورق بزنيم و جوامع مختلف را مورد کنکاش قرار دهيم ، نهادهاي متعددي را در آن جوامع خواهيم يافت که کارشان آموزش دين بوده است و ما نتيجه مي گيريم که « دين » همزاد انسان و يک نياز قطعي و واقعي براي او بشمار مي آيد و انتقال آن به نسل هاي آينده در زمره انتقال ميرا ث فرهنگي جوامع است لذا در پي آن آموزش دين نيز يک مسأ له ويژه مي شود ، زيرا اين مسأله يک گرايش عمومي براي اولياء است که دين خود را مثل هر ميراث ديگر به فرزندان خويش انتقال دهند ، ماده 26 اعلاميه حقوق بشر اين اولويت را در انتخاب نوع تربيت ، براي اولياء به رسميت مي شناسد و علاوه بر آن معلمان بيشماري هستند که آموزش دين را بعنوان رسالتي اصلاح طلبانه دنبال مي کنند به علاوه بر آنکه کنجکاوي در باره دين و گرايش به آن يک رغبت قطعي و فطري در کودکان شناخته شده است که اين علاقه و رغبت عموماً در سالهاي پاياني دبستان بروز و شدت بيشتري پيدا مي کند با اين وجود آموزش درس ديني و قرآن در نظام آموزشي ما يک مسأله بسيار مهم و شايسته التفاف است که لاجرم بايد به آن پرداخته شود و براي پرداختن به آن لازم است به سؤالاتي از قبيل ذيل پاسخ دهيم که درمعارف اسلامي کودک با چه ويژگيهايي توصيف شده ؟ کودکان مفاهيم ديني را چگونه مي فهمند ‍؟ تربيت ديني مناسب فراگيران در سنين مختلف بايستي داراي چه خصوصياتي باشد؟ کدام مفاهيم و احکام ديني براي آموزش به دانش آموزان دبستاني يا راهنمايي و يا .... مناسب است ؟ و آيا برنامه مه هاي فعلي تعليم و تربيت ديني توانسته است آنطور که بايسته و شايسته است موفق باشد ؟ قطعاً برخورداري ازيک نظام تربيتي مطلوب در اين مقطع نيازمند پاسخگويي به هر يک از سؤالات مذکور مي باشد.