رسانه‌ها ابزاری بسیار نیرومندند که می‌توان از آنان در راه خیر یا شر یا تاثیری شگرف سود برد. با رسانه ها می‌توان بر روی افکار توده وسیع مردم تاثیر گذاشت و آنها را در جهت هر نگرش و عقیده‌ای که مورد نظر است، هدایت کرد. این مجموعه یعنی رسانه در طول تاریخ سیر تحولی را پشت سر گذاشته است. عصر کهکشان شفاهی که از دوردست تاریخ آغاز و تا سال 1453 میلادی ادامه داشت و ارتباطات چهره به چهره را در بر می‌گیرد تا اینکه در حدود 700 سال پیش از میلاد، اختراع الفبا مانند پلی، گفتار و نوشتار را به یکدیگر نزدیک کرد و سرآغاز دگرگونی کیفی در ارتباطات انسانی شد. در نیمه دوم قرن پانزدهم با اختراع چاپ توسط گوتنبرگ، بشر به عصر کتابت وارد شد. از آغاز قرن شانزدهم، مطبوعات چاپی به عنوان اولین وسیله ارتباطات نوین به حساب می آمدند. سرانجام عصر ارتباطات الکترونیکی یا دوران کهکشان مارکنی که بشر با اختراع رادیو در اواخر قرن نوزدهم و اوایل قرن بیستم به آن وارد شد. بعد از آن رواج تلویزیون در سه دهه بعد از جنگ جهانی دوم، دنیای جدیدی از ارتباطات را ایجاد کرد. در نیمه دوم دهه 1990، سیستم ارتباط الکترونیکی جدیدی شکل گرفت که ترکیبی از رسانه‌های همگانی جهانی و سفارشی و ارتباطات کامپیوتری بود و ویژگی آن، ترویج و در هم آمیختن رسانه‌های مختلف و توانایی بالقوه آنان برای ایجاد ارتباطات متقابل بود و به حق نام «سیستم چند رسانه ای» برازنده آن است. حال درصدد رسیدن به این امر مهم هستیم که تکنولوژی اطلاعاتی و شکنندگی هویت تا چه میزان با یکدیگر مرتبط هستند و در تخریب شخصیت و هویت شخص اثرگذار است.