قرارداد یك موافقت‌نامه قابل اجرا و قانونی بین دو یا چند گروه است. هسته بیشتر قراردادها یك مجموعه از قولهای دو جانبه (یا در اصطلاح قانونی، "ملاحظات") است. قول هایی كه هر یك از گروهها داده‌اند حقوق و وظایف آنها را مشخص می‌كند. قراردادها در دادگاه قابل اجرا هستند. اگر یك طرف قرارداد به وظایف قراردادی خود عمل كند ولی طرف مقابل عمل نكند، ("قرارداد را بشكند") به طرفی كه به وظایف خود عمل كرده است در دادگاه این حق داده می‌شود تا به حقوق خود برسد. براي عهد شكني، وجود قرارداد الزام آوري ضروري بوده، حال سؤال اينجاست كه محدوده‌ اين الزام قراردادي تا چه قدر است و تجاوز به كداميك از تعهدات قراردادي عهد شكني محسوب مي‌گردد؟ بنابراين براي شناخت تعهدات ناشي از قرارداد و در نتيجه مسئوليت ناشي از تخلف از آنها بايد محتوي قرارداد بطور كامل مورد توجه قرار گيرد. با شناخت موضوع قرارداد و تعيين ميزان تعهدات طرفين قرارداد، مفهوم اجراي عقد روشن مي‌گردد. سوال دیگری که به ذهن خطور می کند این است که آثار نقض قرارداد در حقوق ایران چیست و در فرض نقض یک قرارداد چه آثاری به جای می ماند.