زمین به عنوان یک موهبت الهی یکی ازعوامل مهم زندگی اقتصادی بشربشمارمیرود و امروزه با توجه به افزایش جمعیت،بررسی فقهی اراضی موات ضروری میباشد.از آن جا که احکام و شرایط آن در فقه شیعه به صورت مدون ومنسجم و جامع مورد تبیین نبوده به روش توصیقی-تحلیلی آن را هدف خود قرار داده وبه طورمنسجم به آن پرداخته میشود.نتایج گویای آن است که زمین موات زمینی است که ازآن انتفاعی برده نمیشود خواه به دلیل نیزاربودن، قطع شدن آب از آن و...باشد.در مالکیت اراضی موات اذن امام لازم واین مالکیت مبتنی بردونظریه است که یکی حق بهره برداری اززمین وپرداخت مالیات بدون مالکیت ودیگری حق مالکیت وتصرف در آن واحیاء عبارت است ازعملی که زمین مرده را قابل بهره برداری درآورد.