سنت تاریخ نگاری در ایران پیش از اسلام به سبب فقدان آثار مکتوب از دوره ی قدیم و میانه ایران بدرستی مشخص نیست از اینرو نمی توان از تاریخ نگاری مستقلی دست کم تا زمان ساسانیان نام برد و ایرانیان بیشتر متمایل به حفظ سنن شفاهی بوده اند تا مکتوب کردن حقایق و رویدادهای تاریخی ، قدیمترین گزارش مکتوب با محتوای تاریخی – اساطیری در اوستا بویژه دردریشتها آمده است و از دوره ی مادها هیچ گونه اثر مکتوبی باقی نمانده است و از زمان هخامنشیان است که کتیبه هایی با محتوای تاریخی مانند کتیبه سه زبانه داریوش اول در بیستون بدست آمده است . که رویدادهای تاریخی 2 سال اول حکومت داریوش را ثبت نموده است از اینرو تاریخ نگاری به معنی ثبت وقایع مهم و به صورت مکتوب و کتیبه ای از دوره ی هخامنشی در ایران آغاز شده که اولین کتیبه ها نیز از داریوش بجا مانده است و بسیاری مطالب تاریخی را می توان از بررسی و مطالعه کتیبه های صخره ای بدست آورد این رویکرد ثبت وقایع مهم که توسط پادشاهان بر روی صخره های مهم حک می شد در ادوار بعد نیز ادامه یافت . در عهد پارتیان با کمیت و کیفیت اندکی ولی در عهد ساسانیان شاهد رشد کمی و ارتقاء کیفی کتیبه ها و نقوش برجسته صخره ای هستیم . که از منابع مهم مستند مطالعاتی تاریخ نگاری در ایران باستان می باشند . که مکمل موثقی برای سایر آثار مکتوب تاریخی این عهد از جمله خداینامه ها هستند .