تغییرو تحوّلات جهانی به سمت و سویی پیش می رود که افراد را نیازمند به دانش و مهارت های خاصّی برای برخورد با چالش های فرا رو می کند و این مستلزم آن است که به یادگیری افراد توجّه شود؛ چرا که اعتقاد بر این است که همه ی پیشرفت های امروز زاییدۀ یادگیری بوده و کسب دانش و مهارت هم به یادگیری نیازمند است. از همین رو؛ آموزش و پرورش نیز باید به سمت اثر بخش تر کردن آموزش پیش رفته و موجب یادگیری بیشتر افراد شود. محیط، بستری برای شکل‌گیری بسیاری از ویژگی‌های رفتاری است. به بیانی دیگر بسیاری از عواطف، عادات، سلایق و حتّی طرز نگرش ها و نشست و برخاست ها به گونه ای شگرف از محیط تأثیر می‌پذیرد. آموزش و به تبع آن محیط های آموزشی بیشترین اثر و نقش را بر ذهنیت و تمدّن سازی جوامع به عهده دارند. لازمۀ اصلاح پیکرۀ آموزش و پرورش، ایجاد فضاهای مرتبط با فعالیت دانش آموزان است؛ فضاهایی که دارای شرایط مناسب و مطلوب برای رشد فیزیکی ذهنی، عاطفی و اجتماعی کودکان می باشد که تحقّق این امر از طريق طراحیِ جزئیات فضاها با توجّه به الگوهای رفتاری دانش آموزان امکان پذیر می باشد. پژوهشگران با مطالعۀ الگوهای رفتاری محصّلینِ محیط های آموزشی به مواردی مؤثّر، از قبیل اندازۀ مدرسه، نورپردازی و... که نقش چشمگیری در افزایش یادگیری دارند، برخورده اند که در این مقاله، به بررسی دقیق تر آنها پردازیم.