یکی از مهم‌ترین آلاینده‌های محیط زیست ترکیبات نیتروژنی می‌باشند که از جمله مهم‌ترین و خطرناک‌ترین آن‌ها آمونیاک است. آمونیاک محصول نهایی متابولیسم پروتئین‌ها در آبزیان است، به‌طوری که بین 40 تا 90 درصد نیتروژن دفع شده توسط سخت پوستان را تشکیل می‌دهد. پرورش میگو در سیستم‌های بسته منجر به تجمع ضایعات سوخت و ساز بدن (مانند آمونیاک)، حتی با جایگزینی مکرر آب می‌شود. تجمع آمونیاک می‌تواند سبب کاهش راندمان هضم و جذب و یا توقف تغذیه در میگو، کاهش کیفیت آب استخر و حتی باعث مرگ و میر بالا شود. بنابراین کنترل آمونیاک در سیستم‌های آبزی¬پروری دومین فاکتور بسیار مهم تأثیر گذار بر بقا و رشد موجودات پرورشی متعاقب اکسیژن محلول است. غلظت آمونیاک کل به‌طور مستقیم با مدت زمان پرورش افزایش می‌یابد. همچنین اثرات سمی آمونیاک بستگی به گونه میگوی پرورشی دارد. در میگوهای پنائیده سرعت دفع نیتروژن آمونیاکی به‌طور معنی‌داری تحت تأثیر دما و شوری قرار می‌گیرد و متابولیسم کربوهیدرات‌ها نیز با تغییرات شوری مرتبط است. همچنین پارامترهای ایمنی این خانواده در شوری‌های بالا نسبت به شوری‌های پایین در سطح بالایی قرار دارد. در این مقاله مطالعات انجام شده در رابطه با اثر آمونیاک بر روی رشد و بقاء میگوهای پنائیده در سطوح مختلف شوری مورد بررسی قرار خواهد گرفت.