کودکان به مثابه یکی از اقشار آسیب پذیر اجتماعی و سرمایه های آینده یک ملت، شمار می روند که التفات به حقوق و نیازهای فیزیولوژیک و روانشناختی آنها نقشی اساسی در تربیت و پرورش کارآمد آنها دارد. بر این اساس لازم است تا با توجه به اهمیت و سازندگی آنها در چشم اندازهای بلند مدت یک سرزمین باید مورد توجه در حوزه برنامه¬ریزی قرار داده شوند. از سویی دیگر حقوق کودکان و متنها و کنوانسیونهای بین المللی حقوقی را برای این اقشار اجتماعی متصور شده اند که لازم است تا در فرآیند برنامه-ریزی و مدیریت شهری مورد توجه ویژه قرار گیرد. «آفرینشگری» و برانگیزشِ «احساس خلّاقیت»، از مهمترین مفاهیمی است که بایستی در برنامه ریزی «شهرهای انسان مدار» و در راستای ایجاد «محیطِ پاسخده» و «توسعه انسانیِ پایدار»، مورد توجه باشد؛ چنانچه تاکیدات مُصرّح دین مبین اسلام در نصوص و متون دینی، نیز به این مهم پرداخته است. با این وجود، شهروندان بطور اعم و کودکان بطور اخص، در میان گروه های «ذینفع اجتماعی» و «اقشار آسیب پذیر اجتماعی» از سویی دیگر، از جایگاهی متناسب برای برخورداری از حقوق خود برخوردار نشده اند؛ که در این میان، «آفرینشگری» و برانگیزش حس کنجکاوی و «خلّاقیت» در کودکان از مهمترین اهدافی است که تاثیری شایسته و بایسته در پرورش نسلی خلّاق، آفرینشگر و مبتنی بر پذیرش دانایی و متّصف به رویکرد «دانایی محوری» دارد. در طراحی و برنامه ریزی شهری نیز باید در ارتقاء میزان خلّاقیت شهروندان و خاصه نوجوانان و کودکان، گام هایی عملی برداشته شود که «بیانگری علمی این مفاهیم»، ابتدایی ترین گام در این رابطه بشمار می رود. در اين مقاله به مفهوم آفرينشگري در طراحي فضاهاي شهري و اصول و مفاهيم مرتبط با آن پرداخته مي شود و نتايجي چند در راستاي ارتقاء خلاقيت كودكان در طراحي مورد اشاره قرار مي گيرد.