توسعه پایدار، توسعه ایست که نیازهای فعلی را بدون به خطر انداختن توانایی نسلهای بعدی در تحقیق نیازهایشان مرتفع می سازد توسعه پایدار انسان محور است و به یکی از مهمترین چالش های قرن تبدیل شده است عنصری است که همزمان فرهنگ، سیاست، اقتصاد، طبیعت و اجتماع را درگیر می کند و در واقع راه حلی است برای توسعه در شرایط حساس. در ادوار گذشته انسان بطور غریزی دریافته بود که رمز بقایش هماهنگی با طبیعت است و زوال طبیعت مساوی با انقراض نسل بشر است توسعه پایدار یک معیار در عصر جدید است زبان جدیدی که ظرفیتها و توانمندی ها و راهکارهای متفاوتی را عرضه می کند زبانی که از ضروری ترین نیازهای بشر سرچشمه گرفته است، توسعه حقی است که باید بطور مساوی نسلهای کنونی و آینده را زیر پوشش قرار دهد حفاظت از محیط زیست بخش جدا ناشدنی از توسعه است و نمی توان بطور جداگانه مورد بررسی قرار گیرد .کشاورزی پایدار نیز یک شاخه مهم از توسعه پایدار است که به عنوان رویکرد مناسب قرن 21 درجهت پایداری این بخش مهم اقتصادی مورد توجه قرار گرفته است. به طوری که در دهه های اخیر، به دلیل نگرانی از مشکلات زیست محیطی، نظام های کشاورزی مدرن مورد انتقاد شدید قرار گرفته اند و یک اجماع جهانی در حمایت از محیط زیست طبیعی به وجود آمده است تا نوعی کشاورزی را توسعه دهند که بتواند ضمن افزایش بهره وری، کمترین آسیب را به محیط زیست وارد سازد به همین منظور مفهوم کشاورزی پایدار در سالهای اخیر به دلیل افزایش توجه به سلامت محصولات تولید شده در نظام های مختلف کشاورزی از دو بعد تاثیر گذاری بر سلامت انسان ها و محیط زیست مورد توجه قرار گرفته، تا جایی که نهاده های غیر شیمیایی و روشهای تولید نوین وارد ادبیات تولید کشاورزی شده است .طبق مفهوم کشاورزی پایدار، کشاورزی زمانی پایدار است که از لحاظ فنی امکان پذیر، از نظر اقتصادی موجه، از نظر سیاسی مناسب، از جنبه مدیریتی اجرا شدنی، از دیدگاه اجتماعی پذیرفتنی، از نظر اکولوژیکی مناسب و به لحاظ محیطی سازگار باشد که این پایداری به طور اعم سه بعد اقتصادی، زیست محیطی و اجتماعی را دربر می گیرد. اهداف اصلی نظام های تولید زیستی، بهینه سازی تولید، افزایش کیفیت محیط زیست و رفاه جامعه است در نظام های زیستی تلاش در جهت کاهش یا عدم استفاده از ترکیبات طبیعی یا مصنوعی است که سبب آسیب رساندن به موجودات سودمند خاک، تحلیل منابع غیر قابل تجدید، به خطر انداختن کیفیت آب و خاک شده و یا با استفاده نامناسب سلامتی افراد، جامعه کشاورزی یا مصرف کنندگان را به خطر می اندازد. در کشاورزی پایدار، حداکثر کردن، یک هدف مطلق نیست بلکه هدف حداکثر کردن ستانده ها و حداقل نمودن نهاده ها است. این راهبرد با نقش پایداری یعنی کاهش یا حذف استفاده از فرآورده های شیمیایی به ویژه کودها و سموم و همچنین کاهش تخریب منابع آب و خاک ارتباط نزدیک دارد.