رشد روزافزون جمعیت و نیازمندی جامعه به تأمین مواد مورد مصرف، بشر را وادار به بهره‌برداری بیش‌تر از منابع طبیعی کرده است، کرهٔ مسکونی را با خطری جدی مواجه کرده و از طرفی اثرات سوء فعالیت‌های مخرب انسانی منجر به از بین رفتن زیستگاه‌ها، انقراض گونه‌ها و کاهش تنوع ژنتیکی گونه‌های گیاهی و جانوری و بروز دیگر پدیده‌های زیان‌بار شده است. بنابراین حفاظت از این منابع طبیعی و جلوگیری از تخریب آن‌ها و حفظ تنوع زیستی ضروری است. در این راستا مناطق حفاظت‌شده نقش مهمی در حمایت از سیاست‌های محلی، ملی و تنوع زیستی جهانی بازی می‌کند و هم‌چنین به‌عنوان مکان‌هایی سودمند برای تحقیقات علمی، حفاظت مناطق بکر، نگه‌داری خدمات محیطی، آموزش، توریسم و تفریح، حفاظت از ویژگی‌های طبیعی و فرهنگی ویژه و استفادهٔ پایدار از مناطق بیولوژیکی به شمار می‌روند. اما این مناطق به علت عدم مدیریت درست با چالش‌ها و مشکلاتی مواجه هستند. با مطالعات اکولوژی سیمای سرزمین می‌توان کمک‌های شایانی به حفاظت، به‌خصوص در سطح اولیه چشم‌انداز، تغییر و یا تکه‌تکه شدن زیستگاه ارائه نمود. درواقع، اکولوژی سیمای سرزمین همچون رویکردی جایگزین سر برآورد که حفاظت را در چارچوب کلیِ طرح‌ریزی تلفیقی می‌گنجاند، نه این‌که مناطق حفاظتی را که قرار است دست‌نخورده باقی بمانند را کنار بگذارند. در این مقاله به بررسی این چالش‌ها و کاربرد اکولوژی سیمای سرزمین در کاهش آن‌ها و افزایش پایداری مناطق تحت حفاظت، پرداخته‌شده است.