امروزه با گسترش شهرنشینی و کاربری‌های انسان‌ساخت در طبیعت ساختار و کارکرد اکولوژیکی سیمای سرزمین تغییریافته و منجر به تغییر تدریجی ساختار مکانی و الگوی سیمای سرزمین شده است. همگام با رشد جمعیت شهرها، تمایل به گسترش در زمین‌های پیرامون و استفاده از اکوسیستم‌های طبیعی مهم ایجاد می‌شود. تمامی فعالیت‌های انسانی درنهایت منجر به تغییرات مکانی کاربری‌های اراضی می‌شود. سیمای سرزمین بازتابی از کاربری اراضی انسانی درگذشته را در اختیار می‌گذارد و به‌عنوان قالبی زنده و پویا برای کاربری اراضی پایدار به کار گرفته می‌شود. اکولوژی سیمای سرزمین یک استراتژی بالقوه را برای گردآوردن ایده‌های سیمای سرزمین و اکولوژی شهری در کنار هم ارائه می‌دهد. درواقع، توجه به مفاهیم اکولوژی، شناخت اکولوژی و تلفیق آن با برنامه‌ریزی شهری و طراحی شهری برای پیشگیری از پیامدهای زیست‌محیطی و بهبود کیفیت شرایط محیطی و رابطه پایدار انسان با طبیعت در چارچوب توسعه پایدار شهری امری ضروری است. درنتیجه در این مقاله به بررسی کاربرد و ضرورت اکولوژی سیمای سرزمین در برنامه‌ریزی شهری پرداخته‌شده است.