هدف: دراین مطالعه بررسی دانه گیاه لگجی بر میزان گلوکز در موش¬های صحرایی نر دیابتی و نرمال مورد بررسی قرار گرفته است.
مواد و روش¬ها: در این مطالعه 40 سر رت از نژاد ویستار به طور تصادفی انتخاب شدند و حیوانات به 5 گروه تقسیم شدند، به طوریکه در هر گروه 8 سر رت قرار گرفتند. نحوه تیمارگروه¬ها به قرار زیر بود : گروه I (کنترل سالم): رت¬های سالم و غیر دیابتی که در شرایط نوری، آب و غذای یکسان با سایر گروه ها نگهداری شدند. گروه II ( کنترل دیابتی) : رت¬هایی که آلوکسان را با دوز 120 میلی گرم بر کیلو گرم به صورت داخل صفاقی دریافت کردند. گروه III ( گروه دارو): رت¬های دیابتی شده که روزانه 5/0 سی سی گلی بن کلامید با دوز 6/0 میلی¬گرم بر کیلوگرم وزن بدن به صورت گاواژ دریافت کردند. گروه IV (گروه تیمار 1): رت¬هایی که روزانه 5/0 سی سی از عصاره دانه گیاه لگجی با دوز 200 میلی گرم بر کیلوگرم وزن بدن را به صورت گاواژ دریافت کردند. گروه V ( گروه تیمار 2): رت¬هایی که روزانه 5/0 سی سی از عصاره دانه گیاه لگجی با دوز 400 میلی گرم بر کیلوگرم وزن بدن را به صورت گاواژ دریافت کردند. در پایان تیمار همه رت ها خون گیری شده، خون آن ها جهت جداسازی سرم و تعیین میزان گلوکز به آزمایشگاه تشخیص طبی منتقل گشت.
نتایج: نتایج نشان داد که رت¬های مورد تیمار به طور معنی داری با کاهش گلوکز در مقایسه با گروه کنترل دیابتی مواجه شدند.
نتیجه گیری: احتمالا عصاره هیدروالکلی دانه گیاه لگجی می تواند در کاهش سطح گلوکز خون موثر باشد. این گیاه با داشتن اثرات هیپوگلیسمیک و به دلیل عوارض جانبی کمتر در درمان دیابت توصیه می گردد.