اگر حق و ارزش حیات را به عنوان پایه‌ای‌ترین مفهوم حقوق بشر فرض کنیم، حق بر محیط‌زیست سالم که به معنی محیط اجتماعی مناسب برای فعالیت انسان و رشد او در ابعاد گوناگون است از انشعابات همین حق بنیادی محسوب خواهد شد. از‌این‌رو، حفظ محیط‌زیست از وظایف خطیر دولت‌ها و عموم شهروندان یک جامعه قلمداد می‌شود. با‌این‌وجود، انسان در تاریخ اجتماعی خود برای رفع نیازمندی‌های زیستی دست به فعالیت‌هایی زد که منجر به تخریب طبیعت شده است. پس از بروز این سوانح بود که افکار عمومی متوجه محیط‌زیست گردید و مردم در قالب انجمن‌های داوطلب و سازمان‌یافته مبادرت به حفظ و حمایت از محیط‌زیست نمودند. این گروه‌های عام‌المنفعه که سازمان مردم‌نهاد نامیده می‌شوند ارتباط وثیقی با جامعه مدنی دارند؛ زیرا همبستگی بسیار قوی میان توسعه جامعه مدنی و سازمان‌های غیردولتی وجود دارد. با ظهور این بازیگر جدید در عرصه جوامع بود که چگونگی برخورد و نوع روابط آن‌ها با دولت‌ها مورد توجه قرار گرفت و رفته‌رفته تبدیل به اجتناب‌ناپذیرترین رهیافت جهت نیل به توسعه پایدار و تکریم هرچه بیش‌تر محیط‌زیست گردید. در این نوشتار سعی بر این است که ضمن اشاره به ریشه‌های تاریخی سازمان‌های مردم‌نهاد به شیوه ارتباطی سمن‌ها با دولت و بازشناسی رابطه مطلوب بین این دو اشاره گردد. این مقاله نتیجه می‌گیرد که هرچند در سالیان اخیر سازمان‌های غیردولتی زیست محیطی توانسته‌اند در زمینه حمایت از محیط‌زیست در کنار دولت به نقش‌آفرینی بپردازند اما هم‌چنان نیازمند تلاش بیش‌تر برای رسیدن به نقطه مطلوب در رابطه میان دولت و نهادهای مردمی زیست‌محیطی هستیم.