تاریخ پزشکی به حیات ملی ملت‌ها ارتباط دارد. مطالعات تاریخ پزشکی نظیر مطالعات تاریخی برای روشن نمودن سیر بیماری¬ها و تحولات طبی اهمیّت دارد. در تاریخ تمدن ملّتها مکاتب طبی بسیاری وجود داشته است که در این میان مکتب طبی ایران از اهمیّت والایی برخوردار است. یکی از ویژگی های کتب این مکتب طبی استفاده از شعر برای یادگیری سریع، و انتقال آسان مفاهیم به مردم عامه جهت پیشگیری از بیماری ها و یا تشخیص به موقع بیماری، جهت مراجعه به طبیبان برای درمان آگاهانه بوده است. این پژوهش با ذکر شواهدی از چند متن منظوم طبی فارسی، در صدد تبیین و معرفی بیماری ها و همچنین محتویات منظومه های طبی فارسی سیزدهم هجری قمری است که نام آنها در کتابشناسی الذریعه الی التصانیف الشیعه آمده است.
این مطالعه از نوع کتابخانه‌ای است، که در ابتدا اسامی منظومه های طبی فارسی قرن سیزدهم هجری در کتابشناسی الذریعه الی التصانیف الشیعه استخراج و پس از مراجعه به نسخه های خطی در کتابخانه ها، بیماری ها و مطالب منظومه ها استخراج و پس از جمع‌بندی با مراجعه به مطالب نمونه‌‌ها، مقایسه آن ها صورت پذیرفته است.
این منظومه ها دارای مباحثی موجز و قابل فهم هستند که در هنگامه طلوع حکومت قاجار و اوایل ظهور طب غربی در طب ایرانی نگاشته شده اند. که می توان شرایط نابسامان پزشکی و مبارزه با طب غربی را از دلایل نگارش برشمرد.
تبیین منظومه های طبی فارسی، راهی برای معرفی و مستندسازی آنها در تاریخ پزشکی ایران است که کماکان باید برای این سرمایه های علمی انجام بگیرد. بی‌شک، استفاده از این متون غنی طب و توجّه به ویژگی‌های علمی و زبانی آن‌ها ممکن است سبب ورود نوآوری های این چنینی به علم طب شود و نیز موجب رشد و شکوفایی پزشکی ایرانی ‌گردد.