در قرن 21، سطح شهرنشینی با تجمع جمعیت، گروه های صنعتی و تشدید استفاده زمین از منابع طبیعی پیشرفت کرد. این رشد و توسعه پیامدهای بسیاری با خود به همراه داشت. عمده آثار این پیامدها بر محیط زیست و کیفیت مردم وارد شده است. با بروز و تشديد اين آثار، رهيافت توسعه پايدار از سوي سازمان ملل متّحد مطرح شد و در دستور كار دولت ها و برنامه ريزان قرار گرفت. یکی از عناصر توسعه پایدار این است که انسانها در چارچوب ظرفیت زیستی طبیعت زندگی کنند. از آن زمان، روش هاي مختلفي براي اندازه گيري توسعه پايدار جوامع ابداع شد. برای تبدیل استراتژی توسعه پایدار به روش واقعی عملیاتی، باید وضعیت استفاده منابع طبیعی پایدار بصورت کمی اندازه گیری شود. تجزیه و تحلیل جای پای اکولوژی یک نوع روش ارزیابی مطالعه کمی است. این روش توسط پروفسور ویلیام ریز و دکتر ماتیس واکرناگل در اوایل دهه 1990 ارائه شد. هدف از این تحقیق بررسی روش جای پای اکولوژی نواحی شهری در جهان و کشور ایران است که در آذر 1393 به روش مروری و کتابخانه ای انجام شده است. در حال حاضر افزایش جمعیت کره زمین به میزانی رسیده است که از ظرفیت اکولوژی آن بیشتر شده است. هم اكنون سرانه ظرفيت زيستي جهان، 8/1 هكتار و سرانه جاي پاي ساكنان كره زمين 7/2 هكتار است. این موضوع سبب میشود که معادل 9/0 هکتار به ازاء هر نفر در جهان کمبود وجود داشته باشد. سرانه جاي پاي اکولوژی برای هر فرد ایرانی معادل 66/2 هکتار محاسبه شده است. از آنجايي كه سرانه ظرفیت حمل ايران 8/0 هکتار است، در بیشتر مناطق کسری اکولوژیک دیده شده است. با بررسی پژوهش های انجام گرفته در نهايت مشخص شد كه روش"جای پای اكولوژيكي" مي تواند به عنوان ابزار مناسبي براي ارزيابي و مقايسة كل آثار محيط زيستي در مقياس توسعه هاي درون شهري برحسب معيار و واحدي مشترك يعني"زمين" تطبيق و تعميم يابد. پیشنهاد میشود این روش به عنوان گزینه مناسب مدیریت در برنامه ریزي هاي محیط زیست شهري در کلیه مناطق ایران مورد استفاده قرار گیرد.