جامعه عشایر ی ایران بخش جدایی ناپذیر از محیط زیست است که به لحاظ شیوه ی معیشت، آداب و سنن، همزیستی با طبیعت و ویژگی های منحصر بفرد دیگر می توانند در مقوله گردشگری و اکوتوریسم یک فرصت تلقی شده و ضمن هویت دادن به عشایر، منابع درآمدی قابل ملاحضه ای را ایجاد و پایداری محیط و حفاظت از منابع طبیعی را با مشارکت آنان تضمین نمود. هدف از این تحقیق بررسی وضعیت گردشگری عشایری در ایران و ارائة راهکارهایی برای بهبود وضعیت این نوع گردشگری است. روش تحقیق توصیفی- تحلیلی و با استفاده از منابع اسنادی و کتابخانه ای می باشد. نتایج تحقیق نشان می دهد که برنامه ریزی های صحیح و با مشارکت جوامع عشایری و نیز آموزش هر دو جامعة میزبان و میهمان در زمینه رشد و گسترش توریسم عشایری مؤثر خواهد بود. ضمن اینکه میزان شناخت مردم ایران نسبت به جاذبه های عشایر پایین بوده و در این زمینه نیاز به تبلیغات صحیح و گسترده می باشد. توسعه و بهبود وضعیت اقتصادی عشایر یکی از نتایج توسعه گردشگری عشایری خواهد بود.