بی گمان یکی از اهداف اصلی گردشگری شناخت فرهنگ ها و پیوند ملل مختلف و شکوفا ساختن مناسبات اقتصادی بین کشورهاست.در گذشته جاده ابریشم مهمترین مسیر ارتباطی شرق و غرب به شمار می رفت و نقش موثری در شناخت گستره های جغرافیایی واقع در مسیر آن بر عهده داشت.یادمان های تاریخی و آثار باستانی موجود یا بقایای آن در قالب خرابه ها وتپه های باستانی از مهمترین عناصر و پدیده های موثر بر احیای حیات فرهنگی جاده ابریشم به شمار می رود.این پژوهش در جستجوی احیای آثار باستانی ری به عنوان یکی از کانون های مهم جمعیتی واقع بر مسیر ابریشم است. .در اینجا این سوال مطرح می شود که چگونه می توان یک مسیر باستانی را به منظور توسعه گردشگری احیا کرد در این خصوص فرضیه هایی مطرح و مورد آزمون قرار گرفت تحقیق حاضر از نوع کاربردی و روش آن توصیفی- تحلیلی می باشد.به منظور جمع آوری اطلاعات و داده ها از دو روش اسنادی (کتابخانه ای) و پیمایشی (میدانی) استفاده شده است.یافته های تحقیق نشان می دهد که احیا و باز زنده سازی کالبدی و کارکردی آثار باستانی ری در صورتیکه با سایر جاذبه های گردشگری سکونتگاه های واقع در مسیر جاده ابریشم به صورت هماهنگ انجام گردد نتایج مفیدی در بر خواهد داشت.