یکی از مسائلی که در چند دهه اخیر بسیار مورد توجه قرار گرفته است، صنعت گردشگری روستایی به عنوان مددی در توسعه پایدار روستایی است، اما در کشور ما چندان این قضیه دارای جایگاهی مدیریت شده نمی باشد. بنابراين، ضرورت دارد، با شناسايي و معرفي جاذبه هاي گردشگري نواحي روستايي، زمينه گسترش گردشگري در این نواحي فراهم آيد و با برنامه ريزي، مديريت صحيح فراهم ساختن امكانات و زيرساخت هاي لازم به عنوان يك الگوي فضايي در توسعه روستايي موثر واقع شود. این گونه خواهد شد که روستاها در انطباق با شهرها پایداری خود را حفظ می نمایند و این خود باعث احیاء سرمایه های غنی کشور است.
کویر یکی از مکان هایی در کشور می باشد که دارای نواحی بکر و نابی از جهات طبیعی، اجتماعی، فرهنگی است، اما شناسایی و باز خوردهای مناسب از آن مورد بی لطفی قرار گرفته است. این مقاله بر این است تا با استفاده از مطالعات کتابخانه ای و برداشت های میدانی از روستاهای نواحی مرکزی ایران (نمونه مورد بررسی : روستاهای بخش خور و بیابانک اصفهان) قابلیت های پذیرش توریسم را در قالب گردشگری بیان نموده و با استفاده از جدول SWOT بازخورد های مثبت و منفی گردشگری در این نواحی را بررسی کرده و به تبیین اصول گردشگری به صورت پایدار بپردازد.
نتایج پژوهش نشان داده است که در ناحیه مورد بررسی، گردشگری دارای قابلیت بالای رشد می باشد اما به دلیل آماده نبودن زیرساخت ها و نبود حمایت از جانب دستگاههای مربوطه انتظارات گردشگران و میزبانان آن ها، هر کدام به صورت جداگانه در موارد مختلف در حد مطلوبی تأمین نشده به گونه ای که میان آنان تمایز بسیاری وجود دارد و با توجه به نمونه گیری و پرسش از اهالی آن ناحیه، تبعات گردشگری از لحاظ اجتماعی، فرهنگی، اکولوژیکی بیشتر منفی بوده است.