گردشگری ادبی شاخه¬ای از گردشگری فرهنگی به شمار می¬رود. این نوع گردشگری با بهره¬گیری از زمینه¬هایی که به نوعی به شاعران و ادبیات مربوط می¬شوند، سعی بر جذب گردشگران علاقه¬مند به ادب و ادبیات دارد. از جمله این شاعران، استاد سخن حکیم ابوالقاسم فردوسی است که با تنظیم شاهنامه نقش بسزایی در زنده نگه داشتن زبان پارسی از سالیان دراز داشته است. شاهنامه-خوانی و قصه¬خوانی از مهمترین انواع نقالی¬های پهلوانی وحماسی هستند. در شاهنامه¬خوانی، نقال داستان¬های منظوم شاهنامه فردوسی را با صدای رسا و حالات مختلف چهره و دست برای تماشاگران نقل می¬کند. این نوع نقالی¬ها تداعی¬گر داستان¬ها و اشعار شاهنامه برای علاقه¬مندان است. هدف از این پژوهش معرفی بخش¬های پهلوانی و حماسی شاهنامه و زمینه¬های اجرای آن در قالب نقالی و نمایشی، همچنین بررسی میزان اهمیت شاهنامه فردوسی در سطح ایران و جهان در توسعه گردشگری داخلی و خارجی است. لازم به ذکر است که به منظور گردآوری اطلاعات از روش¬های اسنادی و کتابخانه¬ای و روش میدانی استفاده از پرسشنامه با نمونه¬گیری تصادفی در دو جامعه گردشگران ایرانی و خارجی بهره گرفته شده است و در نهایت آمارو ا طلاعات مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت و مشخص گردید با توجه به اهمیت و علاقه به شاهنامه فردوسی در سطح ملی و حتی فراملی، زمینه های ارتقای گردشگری ادبی از این منظر بسیار قابل توجه است و برای جبران کمبود¬ها نیز راهکارهایی ارائه گردید.