روند رو به رشد صنعتی شدن در دو قرن اخیر، همراه با برخی موارد دیگر از جمله افزایش اوقات فراغت مردم و بهبود زیرساخت های ارتباطی و گسترش صنعت حمل و نقل، به ویژه صنعت هوایی، تقاضا برای گردشگری را در سطح جهان با افزایش روبه رو ساخته است.صنعت گردشگری در حال حاضر به عنوان یکی از ارکان اصلی اقتصاد تجاری جهان و توسعه مطرح است. با وجود برنامه ریزی اصولی و مناسب و همچنین شناسایی مزیت ها و محدودیت های روستاهای مقصد می توان به توسعه ی منطقه و در نتیجه به توسعه ی ملی امیدوار شد.
در این راستا روستاهایی که به دلیل دارا بودن جاذبه های طبیعی و پتانسیل های اجتماعی- فرهنگی و اقتصادی بالا می تواند ضمن بهره برداری از منافع اقتصادی(اشتغال،درآمد و...) از فرصتهای اجتماعی – فرهنگی و کالبدی نیز به نفع ساکنان خود و منطقه، برخوردار گردد.گردشگری روستایی به طور مشخص از دهه 1950 آغاز شد و در دهه1960 از جنبه اقتصادی برای جوامع محلی مورد توجه قرار گرفته است. پس از آن به عنوان ابزاری برای توسعه جوامع روستایی استفاده گردید و در این مدت صاحبنظران تلاش نموده اند تا با ارائه الگوها و روشهای مختلف، نقش گردشگری را در تجدید حیات اقتصادی و اجتماعی روستاها افزایش دهند.
اگر گردشگری روستایی به نحو مناسبی برنامه ریزی و مدیریت شود، می تواند محرکی در فرایند توسعه یافتگی و حصول به پایداری توسعه در نواحی روستایی در کلیه زیر شاخه های اقتصادی، اجتماعی، فرهنگی، زیست محیطی و نیز صنعت گردشگری باشد (شریف زاده و مرادی نژادی،61،1381-53) در این بین گردشگری روستایی با توجه به اینکه یکی از مردمی ترین اشکال گردشگری محسوب می گردد، می تواند موجب رشد اقتصادی و تنوع فعالیت ها از یک سو و ایجاد اشتغال و درآمد زایی برای ساکنان روستایی با جذب مازاد نیروی انسانی از دیگر سوی گردد و یکی از فرصت های توسعه همه جانبه محسوب میگردد (سقایی، 1382،2). امروزه گردشگری روستایی 10تا 25 درصد همه انواع فعالیت گردشگری را به خود اختصاص می دهد. این نوع گردشگری از یک طرف می تواند نقش مهمی را در متنوع سازی اقتصاد جوامع روستایی در قالب صنعت گردشگری ایفا کند و از طرف دیگر می تواند وسیله ای برای تحریک رشد اقتصاد ملی باشد.(رضوانی81،1387-68).با توجه به این مطالب می توان بیان نمود که گردشگری روستایی نوعی فعالیت بسیار پیچیده است که با بخش های دیگر جامعه و اقتصاد وجوه مشترکی دارد که می بایست آثار و پیامدهای مختلف آن را در فرایند برنامه ریزی مورد ملاحظه قرار گیرد تا از اثرات منفی آن کاسته شده و تاثیرات مثبت آن در ابعاد اقتصادی، اجتماعی و فرهنگی افزایش یابد.( محمدی یگانه و رستمی،1-11،1388).