تا به دکان وخانه در گروی هرگز ای خام آدمی نشوی
برو اندر جهان تفرج کن پیش از آن روز کز جهان بروی

روشن است صنعت گردشگری یکی از صنعت های رو به رشد و مهم جهان است.هدف اصلی توسعه گردشگری، رونق اقتصادی است و وجه مالی این صنعت، در اولویت قرار گرفته است. در حالی که می توان از توسعه توریسم، به عنوان دروازه‌ای برای به تفاهم رساندن اقوام در بعد داخلی و ملیت‌های گوناگون در ابعاد جهانی سود جست و به صلح و آرامش جهانی دوام بخشید.
در ادبیات، زبان به عنوان ماده خام به كار می رود و با آن مفاهيمی والاتر و فراتر از آن چه در كاربرد معمولي و ساده خود استفاده می شود، بيان می شود. در جهان امروزی صرفا با وضع قوانین نمی توان نوع نگاه و جهان بینی جامعه را عوض کرد، بلکه با استفاده از روشی غیرمستقم بایستی در لایه های پنهان مغز و روح افراد نفوذ کرد که برای این منظور ادبیات مقوله ای مهم به شمار می رود.
حال اگر صنعت گردشگری با ادبیات تلفیق شود، می‌تواند راهی برای صلح جهانی باشد، یعنی صلحی با خویشتن و با دیگری و صلحی با جهان که همه اینها را می توان از طریق ادبیات و گردشگری به دست آورد.
اندیشه هاي انسان گرایانه ( امانیستی) و جهان وطنی سعدی و تساهل و تسامح او،جدا از قدرت درک و دید وسیع و روح عاشق و لطیف سعدی،برخاسته از مسافرت های طولانی و گسترده ی این شاعر جهانی و آشنایی اش با اقوام و ملل دیگر و نشست و برخاست با طبقات مختلف اجتماعی نیز هست. این مسافرتها به سعدي آموخته که ریشه ي دغدغه ها و آرمانهاي بشر یکی است ، هر چند محدوده هاي جغرافیاي و مرزهاي مذهب و ملیت و نژاد و زبان ، ظاهراً انسانها را از یکدیگر جدا کرده است.


بنی آدم اعضای یکدیگرند که در آفرینش ز یک گوهرند
چو عضوی به درد آورد روزگار دگر عضوها را نماند قرار
تو کز محنت دیگران بی غمی نشاید که نامت نهند آدمی