بافت تاریخی و هسته مرکزی هر شهر بیانگر هویت و اصالت آن شهر می باشد. همین هویت است که زمینه ساز مفهوم عمیق تری تحت عنوان ایجاد تعلق خاطر و حس شهروندی می شود که از آن به عنوان مهم ترین عامل در جهت حفظ و نگهداری از شهر و ارزش های موجود در آن نام می برند.
در سال های گذشته به واسطه اتخاذ تصمیمات اشتباه در رابطه با بافت های تاریخی، این مناطق به عنوان قلب تپنده شهرها، دچار آسیب های فراوان وغیر قابل جبرانی شدند. رویکردهایی که سبب شد انسان به عنوان عامل اصلی در حیات فضاهای شهری، عطای ماندن در این مناطق را به لقای آن ببخشد.
پس از آن، رویکردهای انسان گرایانه به فضاهای شهری، در دستور کار برنامه ریزان و طراحان فضاهای شهری قرار گرفت. برنامه ریزی و طراحی مسیرهای پیاده گردشگری را می توان از جمله مهمترین اقدامات انجام شده در این زمینه دانست. زیرا مسیرهای پیاده گردشگری به عنوان عاملی دوسویه هم موجب معرفی ارزش های موجود در بافت تاریخی شهرها خواهند شد و هم سبب تزریق حیات به این بافت ها (به واسطه حضور انسان در آن ها)، می گردند.
شهرستان شوشتر با دارا بودن پتانسیل های فراوان، از جمله: بناهای آبی تاریخی، اماکن مذهبی و زیارتگاه ها، طبیعت بکر و زیبا و بافت تاریخی با ارزش شامل عناصری همچون منازل، سراها، ساباط ها و ... همواره مورد توجه گردشگران داخلی و خارجی، با سلایق و نیازمندی های گوناگون بوده است.
در این مقاله تلاش می شود تا پس از تعیین معیارهایی جهت مشخص کردن مسیرهای پیاده گردشگری، انواع کاربری های مرتبط با نیاز گردشگر پیاده تعیین شده، و میزان سرانه مورد نیاز برای مسیرهای پیاده گردشگری در شهرستان شوشتر پیشنهاد گردد.