پيچيدگي روابط بين منطقه اي و بخشهاي اقتصادي وشكل گيري وابستگيهايي بين نظامهاي شهري و منطقه اي و نظامهاي اقتصادي ، اجتماعي و ... تحقق توسعه پايدار شهري را با چالشهايي مواجه ساخته است. تحقق توسعه پايدار شهري مستلزم دگرگوني نظامهاي سنتي مديريت منابع وايجاد تعامل سازنده در بين جوامع شهري و منطقه اي و فراملي است. امروزه اين اصل پذيرفته اي است كه با وجود نابرابري منطقه اي (فضايي) نمي توان به توسعه پايدار شهري اميدوار بود. وجود انواع نابرابريها در هرجامعه از جمله؛ نابرابري بين شهر و روستا ، نابرابري بين شهرهاي بزرگ وكوچك ، نابرابري جغرافيايي درون شهرهاي بزرگ ، نابرابري بين مناطق محروم ومناطق برخوردار موجب م يشود تا از فضا استفاه بهينه به عمل نيايد و موجبات تراكم جغرافيايي فقر و تشديد محروميت برخي از مناطق فراهم شود.
سرعت رشد شهرنشيني در كشورهاي در حال توسعه بيشتر از كشورهاي توسعه يافته است. در ايران نيز شهرنشيني با روندي سريع و شتابان همراه بوده و اين رشد شتابان، مسائل و معضلات بسياري براي شهرهاي ايران به دنبال داشته است. در اين ميان، حاشيه نشيني به عنوان آيينه تمام نماي مسائل شهري، جايگاه و اهميت خاصي در تحقيقات اجتماعي دارد.
حاشيه نشيني به عنوان چالشي فراروي توسعه پايدار شهري است و در اين ارتباط علل، مكانيسم و پيامدهای حاشیه نشيني در کمک به حل مشکلات موثر است.حاشيه نشينان معمولا از شهر ومحله زندگي خود رضايت بالايي ندارند و از احساس تعلق شهروندي پاييني برخوردار هستند. بهبود زيرساختهاي فيزيكي شهر يا محله ازمهمترين اولويت آنان براي بهبود وضعيتشان محسوب مي گردد که گردشگری می تواند به عنوان ابزاری برای توجه بیشتر به این مناطق و عامل درآمدزایی برای این مناطق محسوب شود.