امروزه پایداری به نحو گسترده¬ای به عنوان رویکردی بنیادین، برای هرنوع توسعه از جمله توسعه گردشگری پذیرفته و در مباحث علمی و آکادمیک، گردشگری پایدار به عنوان مفهومی نو برای مقابله با آثار مخرب توسعه گردشگری مطرح شده است. از طرف دیگر حفظ و نگهداری محیطهای طبیعی، بخصوص جاذبه¬های طبیعی در الویت رسالت سازمانی نهادهای مرتبط با محیط زیست قرار دارد. رشد روزافزون گردشگری و همراه با آن طبیعت¬گردی این مهم را ایجاب می¬کند تا از اصول و مفاهیم مختلف درخصوص پایداری زیست¬محیطی بیشتر استفاده شود که توسعه پایدار از این دسته از مفاهیم می¬باشد. این پژوهش که از نوع توصیفی و با استفاده از اسناد کتابخانه¬ای تدوین شده است، به ادبیات مرتبط با اکوتوریسم، پایداری، نهادهای مسئول در این بخش و همچنین جایگاه اکوتوریسم در ایران می¬پردازد.