در این تحقیق روند تغییرات زمانی دمای حداقل و حداکثر در ایستگاه¬های ساحلی جنوب کشور (شمال خلیج فارس و دریای عمان) برای دو دوره مشاهده¬ای و پیش¬بینی شده مورد ارزیابی قرار گرفت. بدین منظور داده¬های سالانه هواشناسی 5 ایستگاه سینوپتیک برای دوره 1961-2006 میلادی استفاده شد. جهت تعیین روند و شیب روند دو آزمون آماری غیرپارامتری من-کندال و شیب سن در سطح معنی¬داری 95% مورد استفاده قرار گرفت. برای حذف اثر همبستگی ترتیبی روش TFPW روی دو آزمون مذکور اعمال گردید. برای پیش¬بینی تغییرات دمای حداقل و حداکثر تا سال 2100 میلادی از مدل گردش عمومی CGCM3 با دو سناریوی انتشار A1B و A2 استفاده گردید. همچنین، مدل آماری SDSM جهت کوچک مقیاس سازی خروجی مدل گردش عمومی بکار برده شد. نتایج روند دمای حداقل برای دوره مشاهده¬ای در اکثر ایستگاه¬ها دارای روند افزایشی معنی دار می¬باشند حال آنکه برای دمای حداکثر فقط ایستگاه آبادان دارای روند افزایشی معنی دار با شیب افزایشی 0.17 درجه سانتیگراد در طول یک دهه می¬باشد. بر اساس پیش¬بینی مدل CGCM3 برای دمای حداقل تحت هر دو سناریوی A1B و A2، تمامی ایستگاه¬ها دارای روند افزایشی می¬باشند. این روند افزایشی در تمامی ایستگاه¬ها معنی دار بوده و بیشترین مقدار افزایش مربوط به ایستگاه آبادان به میزان 0.2 درجه سانتیگراد در طول یک دهه می¬باشد. برای دمای حداکثر تقریباً در تمامی ایستگاه¬های منطقه مورد مطالعه روند افزایشی معنی¬دار وجود دارد. این روند افزایشی در ایستگاه آبادان بیشتر از سایر ایستگاه¬ها با شیب افزایشی 0.5 درجه سانتیگراد در طول یک دهه می¬باشد. در پیش¬بینی تغییرات دمای حداقل و حداکثر، در تمامی ایستگاه¬ها روند سناریوی A2 در مقایسه با سناریوی A1B قویتر است.