اكوتوریسم، اختصار واژه Ecological - Tourism است ,كه در ادبیات فارسی به جهانگردی زیست محیطی یا طبیعت گردی مشهور شده است. هر چند كه در زبان فارسی بین جهانگردی زیست محیطی و جهانگردی طبیعت گردی تفاوتی قایل نشده‌اند اما بطورکلی طبیعت¬گردی عبارت است از : « انواع گردشگری که در بستر طبیعت صورت می پذیرد که هدف آن داد و ستد هایی بین جهانگرد و محیط زیست در اکوسیستم است, به طوری که در آن به محیط زیست آسیب وارد نشود ». طبیعت گردی دربرگیرنده¬ی اصول گردشگری پایدار درباره ی پیامدهای زیست – محیطی ، اقتصادی و اجتماعی است به نحوی که فعالانه در حفاظت از میراث های طبیعی و فرهنگی مشارکت می کند و به آموزش و مشارکت جوامع بومی و محلی در کلیه ی مراحل برنامه ریزی توسعه و اجرا تاکید دارد. لذا به منظور دستبابی به توسعه ی پایدار, هرگونه دخالت و اقدام گروه های انسانی در محیط طبیعی چون کشاورزی ، صنعت خدمات و غیره مبنی بر آگاهی های کامل و جامع و بر اساس ظرفیت تحمل و توان اکولوژیکی مناطق خشک و نیمه خشک صورت می گیرد که در این میان با توجه به غنای تنوع پدیده های طبیعی موجود در این مناطق نظیر عوارض بیابانی چون دشت ، کویر ، جلوه گاه های زیبای کوهپایه ای و یا چشم اندازهای طبیعی همراه با تنوع گونه های گیاهی و جانوری خاص علاوه بر جنبه های تفریحی می توان به عنوان فرصتی جهت توسعه جوامع محلی ، رفع فقر و ایجاد اشتغال و حفظ اکوسیستم های منطقه استفاده کرد . لذ ا ,هدف از انجام این تحقیق بررسی نقاط قوت و ضعف اکوتوریسم با در نظرگرفتن توسعه ی پایدار در مناطق خشک و نیمه خشک ایران می¬باشد . که در این باره با استفاده از روش¬های گوناگون از جمله : مطالعه ی کتابخانه ای , تحقیق و تفحص از سایت¬های مختلف و نیز باکمک مقالات و پژوهش¬های معتبر فارسی و انگلیسی مورد بررسی و راهکارهایی عملکردی جهت رشد و ارتقای¬گردشگری همراه با توسعه پایداردر نظر گرفته شده است . نتایج این تحقیق نشان می¬دهد : که ابعاد و شاخص¬های اجتماعی و اقتصادی گردشگری درمناطق مذکور از پایداری بیشتری برخوردار است و در صورت وجود ناپایداری می¬توان اصول و الزامات رویکرد توسعه پایدار گردشگری را درسیاست¬ها و برنامه های اجرایی بکارگرفت.