روستاها به منزلة فضاي حياتي تعداد بسياري از انسان ها به ويژه در جوامع درحال توسعه كه با انبوهي از مشكلات، محدوديتها و كمبود منابع و سرمايه روبه رو هستند، به منظور جوابگويي به تأمين نيازها و همچنين ارتقاي سطح و كيفيت زندگي، اشتغال و بهبود وضعيت اقتصادي و اجتماعی ساكنان اين سكونتگاهها درگذر زمان نيازمند رشد و توسعه هستند. از آنجا كه فقيرترين روستانشينان را افراد بدون زمينِ كشاورزي يا با زمين كشت اندك، تشكيل مي دهند؛ مي توان با تنوع بخشي به فعاليت هاي غيركشاورزي در اين سكونتگاههاي انساني موجبات اشتغالزايي، كاهش فقر و ايجاد رفاه اجتماعي نسبي را در اين كانونهاي كوچك جمعيتي فراهم آورد. از اينرو، برنامه ريزان براي رسيدن به توسعة پايدار روستاها، تدابير و راهكارهاي گوناگوني انديشيده اند كه در اين بين مي توان از بسط و توسعة صنعت گردشگري در روستاها به عنوان فعاليتي انساني اقتصادي كه ضمن ايجاد اشتغال و درآمدزايي در سبب تعامل دوسويه و سازندة روستائيان با ديگر افراد و فرهنگها مي شود، ياد كرد. در پژوهش پيش رو تلاش است كه ضمن بيان اصول و مفاهيم گردشگري روستايي و ارتباط تنگاتنگ آن با موضوع توسعة روستايي با تكيه بر مطالعات كتابخانه اي و تحليلِ ادراكي، به معرفي جذابيتها و ظرفيت هاي طبيعي گردشگري در روستاي کندوان پرداخته شود.