خانه٬ مفهوم و پدیده نخستینی است که وجود بشر از دیروز تا امروز به صورت پیوسته و وابسته با آن همراه بوده است؛ چرا که هر جا زندگی انسان جریان داشته،‌ خانه نيز جزء جدایی‌ناپذیر آن بوده است و به این لحاظ معماری خانه نیز در تمدن‌های مختلف با حساسیت و جذابیت‌های مختلفی دنبال می‌شده؛اين موضوع تا به آنجا اهميت داشته که ضرورت این حساسیت به صورت جنبه نمادینی تبديل شده و هر ملیتی سعی بر آن داشته که با نشانه و الگوهای فرهنگی مختص به خود، به نوعی توجه‌اش را به این موضوع نشان دهد.بر این اساس می‌توان گفت که معماری بیشتر از هر هنری با فرهنگ انسانی مرتبط است. بشر همواره نیازمند فضایی بوده است که او را در مقابل تاثیرات محیطی محافظت كند، این نیاز از ابتدای زندگی تا به امروز تغییرات چندانی نداشته و به بیان دیگر، فضای معماری خانه٬ مکان یا ظرفی است که در آن بخشی از فعالیت‌های مربوط به زندگی بشر صورت می‌پذیرد و با زندگی انسان رابطه‌ايی ناگسستنی دارد.
آنچه در تعیین فرم یک خانه مهم است نیازی که به وسیله آن فرم رفع می شود نیست ، بلکه آن گونه رفع نیاز است که فرم راتعیین می کند.اهمیت این موضوع وقتی بیشتر می شود که بدانیم انبوه سازی ها و شهرک سازی ها و راه حل های آمایشی سکونت در کشور ما فاقد هرگونه دیدگاه فرهنگی – اجتماعی بوده و با این موضوع کاملا بیگانه اند، در نتیجه فعالیت مسکن سازی در ایران به خودی خود فعالیتی هویت زدا و تخریب کننده ی فرهنگ و زندگی اجتماعی ما است . چگونه بود که از معماری گشوده و معطوف به طبیعت گذشته به ساختمان های درهم فرورفته و بسته ی امروز رسیده ایم، چنان که نه حکمت قدیم در آن متجلی است و نه رمز و راز زندگی معاصر را با خود دارند. ظاهراً گسست معرفت شناسانه ای که در ساحت های فرهنگی رخ داده گریبانگیر معماری هم شده است. در عصر تولید انبوه و باز تولید مکانیکی نشانه ها (پلان هایی که تکثیر می شوند و ساختمان هایی یکسان را به وجود می آورند) فعالیت معمارانه نه یک رویداد انسانی که روندی اقتصادی و مبتنی به اصل هزینه – فایده است.
در این مقاله سعی شده است تا مقطع شهرنشینی مدرن ایران را مورد چالش قرار داده و در عوض تأثیرپذیری معماران سنتی – بومی ایران را از طبیعت مورد بررسي قرار دهيم.