دستیابی به توسعه پایدار تنها در قبال ارتباط متقابل میان چهار رکن اساسی توسعه یعنی توسعه اقتصادی، احتماعی- فرهنگی و زیست محیطی جامعه عمل خواهد پوشاند. توسعه پایدار گردشگری، فرآیندی است که با کیفیت زندگی میزبانان، تامین تقاضای بازدیدگنندگان و به همان نسبت با حفاظت منابع محیطی و انسانی در ارتباط است در همین راستا، در کشور ما در یک دهه اخیر توجه به مناطق و جاذبه های گردشگری در سطح استان ها با هدف توسعه منطقه ای مورد توجه قرار گرفته است. اين مقاله با هدف ارزيابي نقش اماکن تاریخی- فرهنگی و مذهبی در گردشگری و تاثیر آن در توسعه پایدار ناحیه ای با استفاده از مدل TOPISI در استان آذربایجان غربی طراحي شده است روش تحقيق توصيفي تحليلي است و براي جمع¬آوري داده¬ها از اطلاعات میدانی استفاده شده است. نتایج به دست آمده از مدل TOPSIS، سلسله مراتب و اولویت¬بندی شهرهای استان آذربایجان غربی به این صورت A1>A2>A3 نشان می¬دهد. بنابراینA1 (شهرستان ارومیه) در رتبه 1، A2 (شهرستان ماکو) در رتبه 2، A3 (شهرستان خوی) در رتبه 3 قرار می¬گیرد. گسترش گردشگری اماکن تاریخی ضمن ایجاد اشتغال و درآمد برای گروه هایی مختلف جامعه می تواند باعث گسترش امکانات و زیربناها، گسترش سرمایه گذاری ها، توسعه و بهبود حمل و نقل، احیاء و حفاظت از جاذبه های تاریخی، احداث تسهیلات اقامتی برای گردشگران و در نهایت باعث توسعه وپیشرفت منطقه می شود.