در دهه هاي اخير، گسترش سريع شهرها و رشد شتابان جوامع شهري، آنها را با چالش هاي متعدد اقتصادي، زيست محيطي و اجتماعي روبرو كرده است. به منظور برقراري توازن ميان اين ابعاد مختلف، رويكردي نوين و متفاوت با مفاهيم پيشين توسعه، به نام توسعه پايدار معرفي شد. سياست توسعه پايدار گردشگري، امروزه يكي از رويكردهاي عمومي است كه دولت ها به آن توجه
كرده اند تا گردشگري از لحاظ بوم شناختي در بلند مدت مقبول افتد و از لحاظ مالي خودكفا، و از ديدگاههاي اجتماعي و اخلاقي نيز براي جوامع محلي مفيد و نويدبخش باشد. بنابراين، گردشگري بايد بخشي از محيط هاي طبيعي و فرهنگي و انساني باشد تا تعادل بين آنها را حفظ نمايد. این مقاله از نوع کیفی است و با استفاده از روش مطالعه كتابخانه اي بر آن است با بررسي اصول و مفاهيم توسعه پايداري اهميت آن در جوامع شهري، به معرفي گردشگري شهري پايدار به عنوان يكي از راهكارهاي تحقق اين توسعه بپردازد.