گردشگري نقش مهمي را در اقتصاد جهان ايفا مي کند و در قالب الگوهاي فضايي خاص به وجود مي آيد. يکي از اين الگوها، گردشگري شهري است. شهرها به علت وجود امکانات معيشتي و رفاهي، فعاليت‌هاي اقتصادي، بازرگاني، صنعتي، فرهنگي، سياسي، امنيتي، بهداشتي، ارتباطي، فراغتي و داشتن جاذبه‌هاي تاريخي و توريستي، زمينه پيشرفت و توسعه گردشگري را که در عصر حاضر افق هاي تازه اي را براي توسعه شهري و محيط زيست پايدار عرضه مي دارد، فراهم مي کنند. در اين ميان شهرهاي پرجمعيت و تاريخي جاذب گردشگران بيشتري هستند.. به ويژه شهرهاي تاريخي- فرهنگي، فرصت هاي بسياري براي گردشگران براساس منابع موروثي و باستاني دارند، به همين جهت مهمترين کانون هاي جذب گردشگران هستند. شهر اصفهان به عنوان يکي از مهم ترين شهرهاي تاريخي ايران، داراي جاذبه هاي گردشگري فراواني براي جذب گردشگران مي باشد و به دليل اينکه بهره برداري از توان ها و قابليت هاي توريستي در هر منطقه اي مي تواند زمينه اي پويا و فعال براي توسعة آن منطقه فراهم نمايد، هدف ما از اين پژوهش شناسايي توان ها و قابليت هاي توريستي بافت تاريخي شهر اصفهان و ارزيابي نقش آن ها در توسعه پايدار آن است. روش تحقيق، توصيفي- تحليلي بوده و روش گردآوري اطلاعات، کتابخانه اي و ميداني مي باشد. نتايج پژوهش نشان مي دهد که شهر اصفهان داراي جاذبه ها، تسهيلات و خدمات گردشگري متعددي در بافت تاريخي خود مي باشد، که در صورت برنامه ريزي و مديريت صحيح و بهره برداري بهينه مي تواند زمينه ساز توسعه پايدار اين شهر باشد.