برنامه ريزي فعاليت هاي گردشگري چارچوب كلي ، انسان و طبيعت را مورد بررسي قزاز مي دهد . در اين رابطه محيط هاي طبيعي و انساني و قابليت ها و استعدادهاي آنها از جمله عواملي محسوب مي شود كه مورد ارزيابي قرار گرفته و هر يك به طور نسبي نقش خود را در توسعه و رونق اين فعاليت ايفاد مي نمايد . هر يك از توان ها و منابع زيست محيطي كه با نقش فراغتي انسان در رابطه هستند به فعاليت هاي گردشگري اشكال متفاوتي مي بخشد موجب تنوع فعاليت ها و منابع گوناگون گردشگري مي گردند . شرايط اقتصادي و بينش فرهنگي – اجتماعي مردم نيز با توجه به تسهيلات ، امكانات و تاسيسات گردشگري موجود ، زمينه هاي لازم را براي انجام فعاليت هاي گردشگري به وجود مي آورد . به طوري كه هر يك از گروه هاي انساني در جوامع مختلف شيوه هاي متفاوتي از فعاليت هاي گردشگري را چه به صورت انفرادي و يا در شكل سازمان يافته بر مي گزينند .
كشور ايران به دليل قدمت تاريخي و تكاپوي مستمر اجتماعي – فرهنگي خود منابع متنوعي از فعاليت هاي گردشگري را دارا مي باشد كه مي توانند طيف گسترده اي از توقعات و نظرات گردشگران را تأمين نمايند . ليكن محدوديت ها ، مشكلات فرهنگي ، اجتماعي ، اقتصادي و زيربنايي گسيختگي در سيستم برنامه ريزي فعاليت هاي گردشگري در سطح كشور ايجاد كرده و كل فعاليت هاي گردشگري را دچار ركود و پس رفتگي نموده است .
اين مقاله به بررسي شناخت پتانسيل هاي گردشگري منطقه پيربكران و ساماندهي سيستم فعاليت هاي گردشگري مي پردازد و با توجه به امكانات و محدوديت هاي منطقه اهدافي را جهت توسعه منطقه با محوريت گردشگري مطرح مي سازد . جهت دستيابي به اهداف مذكور و بر اساس نتايج حاصل از پرسشنامه پس از اثبات فرضيات ، در نهايت راهبردها و خط مشي هاي پيشنهادي در جهت اصلاح و ساماندهي فعاليت هاي منطقه پيربكران مطرح مي گردد.