نحوه ارتباط میان عناصر و مجموعه های شهری، نقش بسزایی در حیات و فعالیت آنها ایفا می کند. برقراری ارتباط مستقیم میان هسته های تاریخی و عرصه های طبیعی، علاوه بر رشد و پیوستگی آن دو و حفظ حیات هسته ی قدیمی، موجب می گردد تا هر دو مجموعه طبیعی و تاریخی، فعال تر شده، بقاء بیشتری در طول زمان داشته باشند. در این میان، سواحل جنوبی دریای خزر با بهره گیری از عناصر بارز طبیعی، عرصه ی عمومی را به بهترین وجه ممکن به روی شهروندان و گردشگران به نمایش گذارده است. مصداقی از این بهره گیری، روستای تاریخی ماسوله می باشد که با ارائه نوع خاصی از معماری، همچنان به عنوان یکی از پایدارترین بوم های زیستی در حال حیات مطرح بوده و علیرغم کمیابی منابع انرژی و محدودیت های اقتصادی، تحت تأثیر نیازهای فرهنگی و اجتماعی گذشتگان، شرایط اقلیمی و سایت مناسب ایجاد گردیده تا نیازهای اساسی خود را نه تنها برای ادامه حیات، که در جهت رفع نیازهای پیچیده و چندگانه ساکنین پاسخگو باشد. با این وجود به نظر می رسد در پاره ای از موارد، ارتباط مناسبی میان این قطب تاریخی و چشم انداز ساحلی برقرار نمی باشد. لذا، به موازات توجه به گردشگری ساحلی، لزوم ایجاد محوری که دربرگیرنده قطب تاریخی منطقه نیز باشد و بتواند ارزشهای پایدار معماری بومی این منطقه را به نمایش گذارد، ضروری به نظر می رسد. چرا که از یک طرف، تعداد بیشماری بناهای ساخته شده با مصالح بومی و سازگار با محیط، در این محور مشاهده می گردد و از سوی دیگر، قطب گردشگری ساحلی، بدون عبور از بستر فرهنگی ـ تاریخی، عاری از هویت و حس تعلق خاطر خواهد بود. نوشتار حاضر بر آن است تا با ایجاد محوری اتصالی، در جهت احیا و نمایش ارزشهای بوم شناسانه منطقه، مشکل گشای ارتباط ساحل و بناهای تاریخی اطراف گردد. لذا با استفاده از روش های تحلیلی و مقایسه ای، مروری بر قطب تاریخی ماسوله خواهیم داشت تا حلقه ی مفقوده ی زنجیره ی گسسته ی ساحلی ـ تاریخی حاشیه خزر را بیابیم.