توسعه روستایی، فرایندی چند بعدی است که موضوع آن بهبود و ارتقای کیفیت زندگی اقشار آسیب¬پذیر است. در دوره¬های اخیر، توسعه روستایی در قالب توسعه مشارکتی مطرح شده که دربر دارنده ابعاد توسعه روستایی یکپارچه و پایدار است. یکی از ابعاد توسعه روستایی یکپارچه و پایدار، بسط و گسترش گردشگری در محیط روستا می¬باشد. بر این اساس، هدف پژوهش حاضر درک ضرورت گردشگری در محیط روستایی و نقش آن در توسعه روستایی پایدار می¬باشد. نوع پژوهش «کیفی» و روش «توصیفی – تحلیلی» است که با بررسی منابع اسنادی و کتابخانه¬ای انجام شده است. یافته¬های پژوهش بیانگر تاثیر بسیار گردشگری روستایی در توسعه پایدار روستایی است، چرا که توسعه روستایی پایدار بر وحدت میان ابعاد اجتماعی، اقتصادی، فرهنگی و زیست¬محیطی به منظور بالا بردن سطح معیشت، کیفیت زندگی و رفاه مردم روستایی تاکید دارد. گردشگری روستایی، اکوتوریسم و توریسم زراعی به علت بستگی به جذابیت¬های طبیعی و محیطی، تلاش زیادی در حفظ محیط زیست دارند که یکی از ابعاد مهم توسعه پایدار روستاها می¬باشد. از آنجا که گردشگری با محیط طبیعی و فعالیت¬های اجتماعی - اقتصادی رابطه متقابل دارد، می¬تواند آثار مثبت و منفی برجای گذارد. از جمله اثرات مثبت آن می¬توان به استفاده بهینه از منابع موجود مانند زمین، نیروی کار، سرمایه، جاذبه¬های فرهنگی، ایجاد تحولات اقتصادی – اجتماعی مناسب، مشارکت در حفظ و نگهداری میراث فرهنگی و احیای محیط و طبیعت روستا، برقراری ارتباطات و تعاملات اجتماعی روستاییان با خارج و ایجاد فرصت¬های جدید برای آشنایی با فرهنگ¬های دیگر اشاره نمود. اما از سوی دیگر اثرات منفی توسعه گردشگری روستایی را می¬توان تغییرات و یا صدمات وارده به چشم¬انداز روستایی، ارزش¬های فرهنگی، بازآرایی نامطلوب طبقات اجتماعی، فشارهای اضافی به جامعه روستایی، ایجاد تغییر در سبک زندگی و تهدید حریم زندگی و ... نام برد.