تعدادی از محققین، در راستای تحولات شگرف اقتصادی، اجتماعی و فرهنگی دنیای امروز، بر این ادعا پافشاری دارند، که آنچه بیش از همه تحت تاثیر این پیشرفت های روز افزون قرار گرفته، محیط طبیعی، ذخایر و فرهنگ برخورد با آن است. هم اینک با ورود به هزاره سوم پرداخت به این موهبت های الهی و میراث فرهنگی-طبیعی متاثر از آن، برای به دست آوردن هویت ملی امری اجتناب ناپذیر به نظر می رسد. شناسایی، معرفی و بهره برداری و حفاظت از این همه ذخایر خلقت و میراث مصنوع بشر که در فرهنگ ما توصیه های فراوان درباره آن داریم، تلاشی فراگیر را می طلبد. تلاشی که ضمن اهمیت دادن به انسان، یعنی موجود مصرف کننده و هم او به عنوان عامل و مددکار در این حرکت سازنده، به دنبال یافتن راه هایی است تا علاوه بر پاسخگویی به نیازهای روحی، طبیعت گرایی، کنجکاوی و زیبایی طلبی او، به کسب منابع لازم برای دست یابی به هدف و هویت خویش بپردازد.
وجود چنین جاذبه هایی از یک سو و تحرکات عظیم انسانی مربوط به آن که امروزه در قالب صنعت گردشگری و جهانگردی شناخته می شود از سوی دیگر، از جمله مقوله هایی هستند که همواره مطرح و درکنار هم دیده شده اند. همچنین گردشگری و بویژه طبیعت گردی به عنوان یکی از شیوه های استفاده از جاذبه های طبیعی و هم راه حلی برای پایداری پتانسیل ها به شمار می آید. اما اینگونه به نظر می رسد که در شرایط کنونی، صنعت گردشگری هم می تواند در خدمت استفاده از منابع باشد و هم به محیط آسیب برساند؛ پس باید در چهارچوب توسعه ی پایدار قرار گیرد.
این مقاله با برشمردن بعضی از پتانسیل ها، نظریه ها پیرامون میراث جهانی(فرهنگی و طبیعی)، اقدامات به عمل آمده در جهت حفظ آنها و خصوصن ویژگی های جهانگردی و جاذبه های طبیعی و مشترک، رفتار متعامل بین آنها را جهت شناخت هویت ملی واکاوی می کند.