روستاها به منزلة فضاي حياتي تعدادبسياري ازانسانها به ويژه درجوامع درحال توسعه كه با انبوهي از مشكلات،محدوديتها وكمبود منابع و سرمايه روبه رو هستند، به منظور جوابگويي به تأمين نيازها و همچنين ارتقاي سطح و كيفيت زندگي،اشتغال و بهبود وضعيت اقتصادي- اجتماعي ساكنان اين سكونتگاهها درگذر زمان نيازمند رشد و توسعه هستند. از آنجا كه فقيرترين روستانشينان را افراد بدون زمينِ كشاورزي يا با زمين كشت اند،تشكيل مي دهند؛ مي توان با تنوع بخشي به فعاليت هاي غيركشاورزي دراين سكونتگاههاي انساني موجبات اشتغال زايي،كاهش فقروايجادرفاه اجتماعي نسبي رادراين كانونهاي كوچك جمعيتي فراهم آورد.ازاين رو،برنامه ريزان براي رسيدن به توسعة پايدارروستاها،تدابيروراهكارهاي گوناگوني انديشيده اندكه دراين بين ميتوان ازبسط وتوسعة صنعت گردشگري درروستاها به عنوان فعاليتي انساني - اقتصادي كه ضمن ايجاد اشتغال ودرآمدزايي درسبب تعامل دوسويه و سازندة روستائيان با ديگر افراد و فرهنگها ميشود،يادكرد.
از این رو دراین مقاله سعی برآن است تابا رویکردبه نگرش پسامدرن وپساساختاری گردشگری مطبوع(گردشگری روستایی)، قابلیت گردشگری رادرمناطق روستایی وشکل گیری گردشگری روستایی به عنوان یک الگوی فضایی گردشگری مورد بررسی قراردادوهمچنین ضمن بيان اصول ومفاهيم گردشگري روستايي وهمچنین ارتباط تنگاتنگ آن با موضوع توسعة روستايي آن را مورد تجزیه وتحلیل قرارداد شود.