گردش‌گري و سير و سياحت در قرآن و تعاليم اسلامي و نيز شعر فارسي جايگاه ويژه‌اي دارد. از ديرباز شاعران و نويسندگان به سير و سفر توجّه خاصي داشته‌اند. هدف مقاله حاضر بررسي سير و سفر و جايگاه آن در اشعار فارسي است. در اين مقاله با استفاده از روش توصيف و تحليل به بررسي سير و سياحت و انگيزه‌هاي آن در شعر شاعران فارسي پرداخته شده است. و همچنين نقش سفر را در غنا و اعتلاي اشعار شاعران و ماندگاري آثارشان مورد بحث و بررسي قرار داده است. شاعران با سفرهاي خويش تجربه‌هاي ارزشمند خود را در قالب اشعار زيبا و دل‌نشين به رشته تحرير درآورده كه برخي از اين آثار در زمره‌ي بهترين آثار ادبي و حتّي تاريخي در آمده‌اند. به عنوان نمونه مي‌توان به قصيده خاقاني درباره‌ي ايوان مداين اشاره كرد. اين مقاله با بحث و بررسي به اين نتيجه رسيده است كه گردش‌گري و سير و سياحت در رشد و بالندگي و باروري و اعتلاي فرهنگ و ادب فارسي نقش به‌سزايي داشته است.