گردشگري شهري يكي از مهمترين الگوهاي فضائي گردشگري را شكل مي دهد بطوري كه امروزه يکي از مهمترين کاربري شهرها، ارائه خدمات گردشگري نوين است. در دوره مدرن مهمترين فضايي كه مورد ديدار و اقامت گردشگران قرارمي گيرد فضاهاي شهري هستند كه ازديربازجذاب ترين فضاها را تشكيل مي دادند، اين قضيه خود معلول اين است كه شهرها پيشرفته ترين و كاملترين قرارگاه هاي انساني راتشكيل مي دهند و دربردارنده مراكز مهم اقتصادي ، علمي، تفريحي، پزشكي و ...هستند و افزون بر اين، از جاذبه هاي طبيعي نيز بهره مندند. استراتژي توسعه گردشگري(TDS) به عنوان وسيله براي رشد گردشگري به منظور توسعه استراتژي گردشگري براي آينده و به خصوص شناسايي محدوديت هاي که نياز به راه کار دارند، عبارت است از: تهيه چشم انداز بلند مدت يک منطقه (ناحيه) که براساس آن برنامه اقدام کوتاه مدت تهيه مي شود. اين استراتژي اتخاذ رويکرد تجزيه و تحليل جامع است که همه عناصر لازم براي توسعه و بهبود وضعيت گردشگري را دارا مي باشد.يافته هاي اين مقاله كه بر اساس روش تحقيقي توصيفي – تحليلي ( با تاكيد بر تحليل ثانويه ) تهيه شده ، بيانگر آن است كه : جابجائي مديريت هاي شهري و سليقه اي عمل كردن مديران شهري در برنامه ريزي و توسعه گردشگري شهري، مهمترين عامل ضعف گردشگري در شهرهاي كشور با تأکید بر شهرهای مرزی مي باشد، كه با تهيه طرح TDS مي توان اين مشكل را حل و برنامه توسعه گردشگري در بلند مدت تهيه كرد و مديران شهري را موظف به انجام و اجراي آن كرد، بطوري كه با تغيير و جابجائي مديريت استراتژي گردشگري شهر تغيير پيدا نكند.