گردشگری مذهبی از جمله قدیمی ترین و رایج ترین گردشگری های دنیا می باشد که در همۀ فرهنگ ها و ملل به نوعی وجود داشته، و ریشه در باورها و اعتقادات مردم دارد. زیارت در لغت به معنی دیدن بزرگان است؛ زیارت امام رضا (ع) از گذشته های دور تا کنون از اهمیت خاصی برخوردار بوده است که از ایمان و جهان بینی زائرین نشأت می گیرد. زیارت حضرت همچنین تأثیر فراوانی در کاهش روحیۀ خشم و پرخاشگری افراد دارد که در این پژوهش سعی شده از منظر روانشناسی به آن پرداخته شود. خشم در حقیقت یک حالت هیجانی یا احساس درونی ناشی از برانگیختگی فیزیولوژیکی و شناخت و افکار مربوط به کینه توزی می¬باشد. پرخاشگری نیز رفتاری به قصد آسیب رساندن (جسمانی یا زبانی) به فردی دیگر یا نابود کردن دارایی دیگران است. دیدگاه شناختی علت اینکه افراد خشمگین می شوند و پرخاشگرانه عمل می¬کنند را تفسیر غلط آنها از انگیزه¬های دیگران می داند. مثلاً ممکن است آنها تصور کنند که سایر افراد قصد آسیب وارد کردن به آنها را دارند. دیدگاه یادگیری اجتماعی نیز به نقش سرمشقها در انتقال افکار، رفتارها و پاسخهای هیجانی تأکید می¬ورزد در نتیجه این دیدگاه خشم و پرخاشگری را پاسخی آموخته شده می داند. با توجه به این دو دیدگاه، زیارت امام رضا (ع) و دیدن زائرین ایشان، همچنین آشنایی هر چه عمیق تر نسبت به آن حضرت می تواند تأثیر شگرفی در تغییر تفاسیر ذهنی منجر به خشم و پرخاشگری داشته باشد. همین طور دیدن زائرینی که از راه دور و نزدیک برای زیارت امام رضا (ع) با حالت تضرع و خلوص آمده اند و شناختن خود حضرت به عنوان الگوی اخلاقی می تواند سرمشقی باشد که در افکار و رفتار زائرین بعضاً به صورتی ناخودآگاه تأثیر داشته و سبب تغییر در افکار و رفتار خشمگینانه و پرخاشگرانۀ آنها شود.