گردشگري روستايي امروزه يكي از مردمي‌ترين اشكال گردشگري محسوب مي‌شود. تفكر و پايه گذاري گردشگري روستايي به منظور بازديد از مناطق روستايي براي گذراندن اوقات فراغت، به بعد از انقلاب صنعتي در اروپا بر مي گردد. گردشگري روستايي شكلي از فعاليت اقتصادي گردشگري است كه پيرامون شهرها و نقاط داراي شكل و بافت روستايي (غير شهري) انجام مي گيرد و در بردارنده آثار مثبت و منفي براي محيط زيست روستا، انسان و طبيعت است. در این مقاله، با استفاده از روش "توصیفی"، به مبانی و مفاهیم مرتبط با گردشگری روستایی و تاثیرات و پیامدهای این نوع گردشگری و راهکارها و استراتژی ها در این زمینه پرداخته می شود. نتایج این بررسی نشان می دهد؛ که پيامدهاي مثبت گردشگري به مراتب بيشتر از پيامدهاي منفي آن است و با خود رونق و سرزندگي به روستاها به ارمغان مي آورد به طوری که ضرورت توسعه این صنعت را بیش از پیش نشان می دهد. گردشگري روستايي به عنوان يك فعاليت جهاني امروزه با توجه به هم پوشي سه اصل ايجاد اشتغال و درآمد زايي، رضايت گردشگر و حفظ محيط زيست اهميتي دو چندان يافته است مي توان گفت كه در صورت توسعه همه جانبه و سنجيده گردشگري، فرصت هاي شغلي فراوان براي ساكنين ايجاد مي شود. عرضه محصولات فرهنگي رونق مي گيرد، مردم در بخش جديدي به نام گردشگري به فعاليت مي پردازند، اقتصاد رونق مي گيرد و زنان، جوانان و بيكاران در اين بخش به فعاليت پرداخته و از مهاجرت به شهرها كاسته مي شود. ايجاد درآمد براي كشاورزان و ديگر خانواده هاي روستايي؛ آشنايي مردم شهر با تجربه زندگي روستايي؛ كاهش مهاجرت به بيرون به وسيله تدارك فرصت هاي شغلي در نواحي روستايي؛ انتقال انديشه ها از شهر به نواحي روستايي و تدارك برخي زير بناهاي اقتصادي را نيز مي توان از پيامدهاي توسعه گردشگري روستايي دانست.