توسعه ي روستايي فرايندي چند بعدي است كه موضوع آن بهبود وارتقاي كيفيت زندگي اقشار آسيب پذير روستايي است. يكي از ابعاد اين توسعه كه مي تواند تاثيري همه جانبه بر زندگي مردم روستايي داشته باشد بسط و گسترش گردشگري در مناطق روستايي است.امروزه سياحت و گردشگري به عنوان فعاليتي فرهنگي و اقتصادي در جوامع مختلف شناخته شده است. صاحبنظران معتقدند كه گردشگري به منزلة نيروي محرك توسعة اقتصادي كشورهاست و يكي از پر درآمدترين بخش هاي اقتصاد جهاني بشمار مي رود. زماني كه سود فعاليتهاي ديگر بخش هاي اقتصادي در حال كاهش باشد گردشگري جايگزين مناسبي براي آن و راهبردي براي توسعه و بخصوص توسعه پايدار در نواحي روستايي خواهد بود. اين مقاله يك پژوهش كاربردي است،روش مطالعه بصورت توصيفي- تحليلي است که گردآوری اطلاعات مورد نیاز به شیوه اسنادي و كتابخانه اي انجام شده است. نتيجه بدست آمده از تحقيق بيانگر اين واقعيت است كه ؛ بخش اعظم مشكلات عقبماندگي و توسعه نيافتگي روستايي به فقدان صنعت گردشگري برميگردد. گردشگري از بعد اقتصادي زماني مي تواند راهبرد مناسبي براي توسعه پايدار در نواحي روستايي باشد كه: دراين مناطق با هدف غلبه بر ( سطح درآمد پايين و ارايه فرصتهاي جديد شغلي و تحولات اجتماعي و فرهنگي) همراه باشد و بتواند اميدهابراي كاهش فقر در مناطق روستايي را كه دچار ركود اقتصادي شده اند را فراهم نمايد و در نتيجه بتواند زمينه رشد گردشگري پايدار در نواحي روستايي را كه به كلي به فراموشي سپرده شده است را فراهم كند.