امروزه گردشگری یکی از ارکان اساسی توسعه و پیشرفت کشورها محسوب می شود به طوری که بسیاری از کشورهای جهان سوم و درحال توسعه توجه ویژه ای به توسعه و پیشرفت صنعت گردشگری دارند و در بین انواع گردشگری به گردشگری شهری توجه بیشتری می شود. یکی از دلایل توجه به گردشگری، سود سرشار حاصل از این صنعت می باشد؛ به طوری که جنبه اقتصادی و گردش مالی در این صنعت با صنعت نفت و خودرو سازی برابری و در مواقعی بیشتر از آنهاست. کشور پهناور ایران به دلیل موقعیتی که در آن قرار دارد و پیشینه کهن این مرز و بوم پتانسیل بالایی برای جذب گردشگران خارجی وجود دارد و بدون اینکه کالایی از کشور خارج شود ارز وارد کشور می شود. برای اینکه این امر محقق گردد نیاز به راهکارها و راهبردهایی مناسب برای توسعه این صنعت می باشد. شهر شیراز به خاطر وجود مکان های تاریخی، فرهنگی و طبیعی از مهمترین مراکز گردشگری کشور محسوب می شود؛ ولی به خاطر بی توجهی مسئولان و متولیان امر آنگونه که باید و شاید به بحث گردشگری و بخصوص گردشگری شهری، شهر شیراز بهایی داده نشده است. در این پژوهش از دو روش توصیفی و تحلیلی استفاده شده است و در تشخیص و تعیین راهبردهای توسعه گردشگری شهری از مدل SOWT (قوت، ضعف، تهدید، فرصت) استفاده شده است. در این تحقیق از 4 شاخص (دروازه قرآن، حافظیه، باغ ارم، ارگ کریم خان) استفاده شده است. نتیجه پژوهش نشان میدهد برای افزایش گردشگری شهر شیرازحداکثر استفاده از فرصتهای موجود صنعت گردشگری با بهره گیری از نقاط قوت داخلی به توسعه گردشگری شهر شیراز پرداخت؛ و استراتژی کاربردی را استراتژی تهاجمی (so)برای بهره برداری از فرصتهای خارجی با استفاده از نقاط قوت داخلی، تشخیص داده شده است.