گردشگری به‌عنوان روبه‏ رشدترین صنعت اشتغالزا در دنیا و دومین صنعت درآمدزا پس از نفت، در‌حال‏ تبدیل شدن به‌یکی از ارکان اصلی اقتصاد تجاری جهان است. علاوه بر آن برنامه‏ریزان و سیاستگذاران توسعه‏ نیز از گردشگری به‌عنوان رکن اصلی توسعه‌ي پایدار یاد می‏کنند. روستاها و ساکنین آن از دو جهت با صنعت توریسم در ارتباط هستند، یکی این‏که محیط‌های‏ روستایی به‌عنوان اماکن ییلاقی، محل مناسبی برای گذراندن اوقات فراغت توریست‏ها و به‌ویژه جهانگردان‏ داخلی به شمار می‏آیند و دیگر این‏که تولیدات آنها اعم از مواد خوراکی و صنایع‌دستی به توریست‏ها عرضه شده‏ و از این طریق به اقتصاد معیشتی آنها کمک می‏کند. پژوهش حاضر از طریق بررسی عمیق کتابخانه‏ای، ضمن معرفی‏ زمینه‏های توسعه‌ي اشتغالات کوچک و متوسط(SME) در بخش گردشگری روستایی، استراتژی و راهکارهای‏ اجرایی را درخصوص نحوه‌ي مدیریت این بنگاه‏های اقتصادی به‌شکلی که بیشترین منافع حاصل از حضور گردشگر را برای ساکنان روستایی درپی داشته باشد، دنبال می‏کند. نتایج نشان می‏دهد که می‏توان با برنامه‏ریزی‏ اصولی و مناسب و شناسایی مزیت‏ها و محدودیت‏های گردشگری روستایی، نقش مؤثری در توسعه‌ي این مناطق‏ و در نتیجه، توسعه‌ي ملی و تنوع بخشی به اقتصاد ملی ایفا و زمینه‌ي اشتغال‏زایی را در روستاها ایجاد ‌نمايد. توسعه‌ي این صنعت که با هزینه‌ي قابل توجهی همراه نیست، در حاشیه‌ي خود باعث توسعه‏‌ي کسب و کارهای فراوان، افزایش در تولید و توزیع و حل مشکل نیروی کار اضافی خواهد شد و همچنين موجب متنوع‏سازی اشتغال و افزایش درآمد روستایی، پاسخگویی به تقاضای مربوط به‏ صنایع‌دستی و هنرهای دستی روستا، اشاعه‌ي فرهنگ بومی و ملی، خوداتکایی در عرصه‌ي تولید و اقتصاد و توسعه‌ي فرهنگ کار جمعی از طریق شبکه‏های تولیدی و خدماتی خواهد شد. در این پژوهش با تحلیل پیچیدگی صنعت گردشگری روستایی‏ و چالش‏های فراروی آن، راه‏های پایداری و توسعه‌ي این صنعت و نیاز به گردشگری روستایی به‌عنوان بخش مهمی از گردشگری‏ مشخص گرديده است.