دین عنصری پایدار و مؤثر در تاریخ جوامع قلمداد می شود که در شکل گیری فرهنگ و هویت نقشی محوری ایفاء نموده است. گردشگری دینی به معنای بازدید از اماکن مقدس و شرکت در مراسم مذهبی با هدف رسیدن به آرامش و تقرب به خداوند، یکی از گونه های مهم گردشگری در جهان امروز تلقی شده که سابقه ی آن به اعصار و قرون گذشته برمی گردد. برآوردهای آماری حاکی از آن است که این گونه از گردشگری 26درصد از کل جریان گردشگری در جهان را به خود اختصاص داده است. کشور ایران با داشتن سابقه ی کهن مذهبی، برخورداری از اماکن مقدسه ی فرآوان مانند: امامزاده ها، مساجد، حسینیه ها، کلیساها، آتشگاه ها، مدارس علمی – مذهبی ... و عجین شدن دین با هویت ملی مردم این کشور از پتانسیل بالایی در جهت توسعه ی گردشگری دینی برخوردار است. مقاله ی حاضر با روش توصیفی- تحلیلی و بهره گیری از مطالعات کتابخانه ای و اسنادی سعی دارد، تا ضمن تحلیل ارزیابی جایگاه گردشگری دینی در اسلام به شناسایی جاذبه های متعدد گردشگری دینی در ایران پرداخته و راهکارهایی را در جهت توسعه ی این گونه از گردشگری ارائه نماید. مطالعات انجام شده نشان از آن دارد که کشور ایران با بهره مندی از مؤلفه هایی چون: اهمیت مقوله ی زیارت در نزد شیعیان، واقع شدن در منطقه ی خاورمیانه، پراکنش جاذبه های مذهبی و معنوی در سراسر کشور، می تواند به قطب گردشگری دینی در جهان اسلام تبدیل شود.