گردشگری از پدیده های مهم اوائل قرن بیست و یکم به عنوان عاملی مؤثر در توسعه فرهنگی،اجتماعی و اقتصادی جوامع محسوب می شود.اکوتوریسم گرایشی نوین در مقوله گردشگری است که از دهه 1970 به بعد مطرح گردید و امروزه شاخه های وسیعتری در این نوع از گردشگری ایجاد شده است.امروزه گسترش گردشگری مبتنی بر طبیعت می تواند با برنامه ریزی و مدیریت صحیح و شناخت قابلیت های بالقوه موجود نقش مؤثری در معرفی و تنوع بخشی فرهنگ منطقه ای بر عهده داشته باشد.تحقیق به این سؤال می پردازد که پتانسیل ها و تنگناهای توسعه اکوتوریسم اسبی ایران کدامند؟چه راهکارهایی جهت توسعه گردشگری مبتنی بر اسب سواری وجود دارد؟. به این منظور مقاله حاضر با استفاده از روش مطالعات میدانی و اسنادی به تعیین قابلیت ها و تنگناهای با استفاده از الگوی تحلیلی پرداخته است. تجزیه و تحلیل های تجربی نشان می دهد که وجود گونه های آندمیک اسب به علت گردشگری بودن نواحی طبیعی کشور ایران قابلیت زیادی برای توسعه این نوع از گردشگری فرآهم آورده است و لکن استفاده از این فرصت نیازمند بازنگری و ارائه سیاست های مناسب در جهت رفع محدودیت های و استفاده از مزیت های نسبی موجود می باشد.